Przenosimy się o 100 lat wstecz. Wchodz­imy w zagrodę chłop­ską. Tutaj czu­jemy woń licznych wiejs­kich kwiatów, ziół i krzewów. Na trawniku kwitną „mlecze”, „białe kon­iczynki”, „gęsie pępki”… . Strach na wróble odstrasza ptaki w warzy­wniku, żaby wskakują do „kac­zoka”, bocianie gni­azdo wciąż czeka na bociana, drzwi do ziemi­anki są zamknięte aby ciepło nie wchodz­iło do środka.

Na skalni­aku od wczes­nej wiosny kwitną kobier­cowe byliny, rośliny cebu­lowe. W drew­ni­anych i glini­anych don­icach mienią się kolorami kom­pozy­cje z roślin jed­norocznych. Na sznurze gospo­dyni zaw­iesiła pranie, a na pło­cie schną dzbany i misy. Pod lipą na gospo­darza czeka drew­ni­ana ławka. Przed chatą gospo­dyni wys­taw­iła gar­nki, drew­ni­ane łyżki i inne sprzęty gospo­darstwa domowego.

Let­nią porą do okien chaty zaglą­dają rud­bekie, ostróżki, malwy… . Gospo­darz swe sprzęty rolne trzyma w zadas­zonej szopce, do której przylega sła­wo­jka porośnięta pokrzy­wami. Całej zagrody strzeże św. Fran­ciszek – pier­wszy ekolog, patron przy­rody. Kapliczka św. Fran­ciszka zna­j­duje się w samym sercu ogrodu.